خدا داند که دردم را کسی جز غم نمی داند

خدا داند که دردم را کسی جز غم نمی داند

واو هم با همه یاریش بیش از کم نمی داند

در این غربت سرا گویی کسی باور نمی دارد

که از بحر وجودخویشتن جز     نم   نمی داند

دلی   دارم نمی دانم  که  دردش چیست  درمانش

که این جامی است رمزش را کسی جز جم نمی داند

در این دریای  طوفانی  همه در قایق وهمند

بدان ساحل غریقان را دمی محرم نمی داند

هوا ابری است من غمگین وگریه بارش جانم

ولیکن خوب   می دانم  که او  ماتم   نمی داند

بیا جامی زن از کوثر رها کن شبهه آزر

ودیگر نشنوم آخر که مستی هم نمی داند

بیا "سعمن" به عزت کوش واز جام محبت نوش

رها کن صحبت   خصمی   ره  آدم نمی داند